Bark zamrożony


Bark zamrożony (inaczej - zespół zamrożonego barku) jest powszechnie występującym schorzeniem, które przyczynia się do znacznej sztywności stawu ramiennego powodującego ograniczenia ruchomości. Charakterystyczny dla tego schorzenia jest również stały, męczący ból barku o niskim natężeniu z towarzyszącymi mu falami bólu o bardzo wysokiej intensywności. Pacjenci cierpiący na bark zamrożony często skarżą się na intensywne bóle nocne.

Diagnoza barku zamrożonego

 

Rozpoznanie barku zamrożonego opiera się na standardowym wywiadzie klinicznym lekarza z pacjentem i badaniu przedmiotowym. Badanie wykazuje znaczne ograniczenie ruchomości biernej, przy zachowanej z reguły sile. Bardzo pomocne przy diagnozie jest wykonanie zdjęcia rentgenowskiego, które pozwala na wykluczenie innych problemów mogących ograniczać ruchomość, takich jak zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe czy zwichnięcie stawu.
bark zamrozony leczenie

Przyczyny barku zamrożonego

 

Przyczyny schorzenia, jakim jest zespół zamrożonego barku, nie zostały jednoznacznie stwierdzone. Choroba zazwyczaj występuje u kobiet między 40 a 50 rokiem życia. Istnieje także związek między zamrożonym barkiem a cukrzycą oraz innymi zaburzeniami hormonalnymi, a także przykurczem Dupuytrena. Nie do końca jednak wiadomo, dlaczego u osób z wymienionymi schorzeniami bark zamrożony rozwija się zdecydowanie częściej. Objawy mogą utrzymywać się nawet przez 2 lata. Przypadłość ta praktycznie nigdy nie nawraca się po tej samej stronie, jednak istnieje 20-procentowe ryzyko, że pojawi się w drugim barku.

Leczenie barku zamrożonego


Istnieje kilka sposobów leczenie barku zamrożonego, możemy wyróżnić następujące:

  • Leczenie zachowawcze:
    • Objawy barku zamrożonego praktycznie zawsze ustępują samoistnie, jednak ból i ograniczenia ruchomości mogą utrzymywać się nawet przez 2 lata. Leczeniem pierwszego rzutu jest leczenie zachowawcze. Zalecane jest przyjmowanie leków przeciwbólowych i unikanie ruchów sprawiających ból. Niezbędne będą również delikatne ćwiczenia, wykonywane jedynie w zakresie bezbólowym - najlepiej pod okiem doświadczonego fizjoterapeuty.
fizjoterapia barku zamrozonego
W przypadku, gdy regularna rehabilitacja nie pomaga, a zbyt uciążliwe bóle nie ustępują, można wykonać dostawowy zastrzyk ze sterydem i lekiem przeciwbólowym. Iniekcja sterydowa nie poprawi ruchomość stawu, ale może przynieść ulgę i pomóc w likwidacji bólu. Innym stosunkowo mało inwazyjnym zabiegiem, który również ma szansę uśmierzyć ból, a dodatkowo poprawić zakres ruchu jest rozpieranie torebki stawowej płynem (zwykle mieszanka sterydu, leku przeciwbólowego i soli fizjologicznej). Pod kontrolą USG oraz RTG do torebki stawowej podawane jest ok. 20 ml płynu, który rozpiera i przerywa skurczoną torebkę stawową. Niestety zabieg jest dosyć bolesny i czasem wymaga kilku powtórzeń, nie gwarantując widocznej poprawy, która następuje tylko u części pacjentów. Jeżeli żadna z powyższych metod nie okazała się skuteczna, pozostaje leczenie zabiegowe.
  • Leczenie zabiegowe:
    • W sytuacji, gdy leczenie zachowawcze nie odniosło rezultatów, należy rozważyć chirurgię barku. Istnieją dwa zabiegi operacyjne, które mogą zostać rozważane: - manipulacja w znieczuleniu (MUA), - artroskopowe uwolnienie torebki stawowej.


Obie procedury wykonywane są w trybie przyjęcia jednodniowego i w znieczuleniu ogólnym. Przy manipulacji wykonuje się u śpiącego pacjenta pełny zakres ruchu w stawie ramiennym, rozrywając ograniczającą ruch torebkę stawową. Artroskopowe uwolnienie torebki wymaga zrobienia 2-3 nacięć o wielkości 5 mm, przez które wprowadzana jest kamera do stawu i narzędzia do przecięcia i usunięcia pogrubiałej torebki stawowej.

leczenie operacyjne barku zamrozonego

Postępowanie po operacji barku zamrożonego

 

Po operacji barku zamrożonego wskazana jest szybka i intensywna rehabilitacja w celu utrzymania wyników zabiegu i zapobiegnięciu zbyt dużej ponownej utracie zakresu ruchu w stawie. Pierwsze dwa tygodnie mogą być bardzo bolesne, ale z reguły już po nich możliwa jest jazda samochodem i powrót do pracy. Należy pamiętać o tym, że przez 3 pierwsze tygodnie, mimo sumiennie prowadzonej rehabilitacji, część zakresu ruchu uzyskanego w trakcie zabiegu zostanie stracona, jednak jest to zupełnie normalne - zostanie on odzyskany w trakcie późniejszych ćwiczeń.